Co to jest powołanie? Jak je odkryć i zrozumieć?

Kto?

            Kto powołuje? To jest podstawowe, zasadnicze pytanie. Bez odpowiedzi na nie nie ma sensu jakakolwiek refleksja nad rzeczywistością chrześcijańskiego powołania.

            Papież Benedykt XVI wielokrotnie przypomina o tym, że w centrum chrześcijaństwa nie stoi jakaś idea, zbiór etycznych zasad czy fascynujący światopogląd, ale Osoba Jezusa Chrystusa. Tak, sercem naszej wiary jest spotkanie z żywą Osobą Jezusa Chrystusa. To właśnie ukazują wszystkie opisy powołania, jakie zawarte są w Ewangelii. Jezus, który przemierzał ziemię palestyńską, spotykał się z konkretnymi osobami. Jego spojrzenie i słowa wezwania powodowały, że Szymon, Andrzej, Jakub, Jan zostawili sieci i poszli za Nim. Jezus wezwał po imieniu Zacheusza, innym razem celnika Lewiego. A kiedy był w drodze do Jerozolimy spotkał pewnego młodzieńca. Spojrzał na niego z miłością i zachęcił go by sprzedał wszystko i poszedł za Nim. Młody człowiek „spochmurniał na te słowa i odszedł zasmucony” (Mk 10,22).

Wspomniane wydarzenia ukazują nam dwie zasadnicze cechy chrześcijańskiego powołania. Po pierwsze, Jezus jest Jego autorem, to On wzywa. Po drugie, człowiek jest wolny. Może przyjąć Chrystusowe zaproszenie bądź je odrzucić. Jeśli chcesz…

Kogo?

            Kogo powołuje Jezus? Bóg Ojciec w Chrystusie „wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swojej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym” (Ef 1, 4-6). To oznacza, że każdy z nas jest ukochanym Bożym dzieckiem, które jest powołane do tego, by stać się przybranym synem na wzór Jezusa Chrystusa. Ale dlaczego mamy stać się na wzór Jezusa a nie kogoś innego? Jesteśmy ukochanymi dziećmi Boga, ale nasze serca są zranione przez grzech. Świat jest dotknięty rzeczywistością grzechu. Jezus jest Drogą, Prawdą i Życiem, czyli Tym, który może przywrócić w nas świętość życia według Bożego zamysłu. Dlatego podstawowym powołaniem każdego z nas jest to, abyśmy się stali synami w Synu. Abyśmy zanurzyli się w miłości Boga ukazanej nam w Jezusie i tak doszli do chwały nieba.

            To podstawowe powołanie do świętości każdy człowiek realizuje w jedyny i niepowtarzalny sposób. Droga każdego jest inna. Dla jednych może to być życie małżeńskie, życie w samotności, życie zakonne, oddanie się jakiejś służbie-pracy a dla innych życie kapłańskie…

            Kolejną cechą chrześcijańskiego powołania jest więc to, że Bóg powołuje każdego z nas do świętości, czyli przyjaźni z Nim samym. Jesteśmy powołani nie ze względu na naszą doskonałość, bezgrzeszność, ale dlatego, że Bóg „okazuje nam swoją miłość właśnie przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami” (Rz 5,8).

Kiedy?

            Kiedy Bóg powołuje? To zasadnicze powołanie każdego z nas – do świętości – ma swoje źródło poza czasem, w Sercu samego Boga. Już przed wiekami Bóg ukochał nas wszystkich w swoim Synu, kiedy powziął zamiar stworzenia świata i powołania Ciebie i mnie do życia. Bo przez Jezusa-Słowo wszystko się stało, „a bez Niego nic się nie stało, z tego, co się stało” (J 1,3). Ale oprócz tego powołania przed wiekami jest jeszcze to wezwanie, które mogę odkryć w swoim życiu – głos Chrystusa, który zaprasza mnie do czegoś szczególnego. Ten Boży zamysł też został powzięty przed wiekami, ale jego realizacja następuje w konkretnym warunkach i okolicznościach naszego życia. Każdy z nas ma w sobie pragnienie szczęścia, pragnienie spełnienia. Jezus o tym wie. Też wie o tym, że tylko On może wypełnić nasze serca całkowicie, tak by obfitowały we wszystko, co jest nam potrzebne do życia. Dlatego Jezus przychodzi do nas. W różny sposób i na różnym etapie życia. Przychodzi by zaproponować nam Swoją Miłość, Swoją Obecność, abyśmy w naszym życiu pełnili Jego Wolę. Jak to się dokonuje? Bóg działa w historii. Jest kimś, kto interesuje się naszym życiem, naszą codziennością, naszymi wyborami. Bóg przemawiając przez wydarzenia naszego życia – spotkane osoby, różne zdarzenia, przeczytane książki, doświadczenie modlitwy – ukazuje nam konkretny plan dla naszego życia. To od nas zależy czy zaufamy Bogu i wyruszymy w tę życiową przygodę…

Ale czy na pewno ja?

            Chyba zawsze pojawia pytanie o to, czy na pewno to dotyczy też mnie: „Powołanie – coś takiego może jest. Jakiś ksiądz, jakiś papież, jacyś małżonkowie, oni pewnie odkryli swoje powołanie, ale czy ja? Nie, chyba nie”. Nic bardziej mylnego! Każdy z nas ma szczególne powołanie.

            Pamiętam, że sam przez długi czas odkrywałem swoje powołanie do kapłaństwa. Miałem bowiem wiele własnych planów na życie. W dzieciństwie pasjonowałem się kolejnictwem – modele, makiety, podróże pociągami, zdjęcia, godziny spędzane na dworcu itp. To był mój świat. Myślałem w związku z tym o politechnice. Później pojawiło się zainteresowanie teatrem. Tworzenie spektakli w grupie, występy na przeglądach teatralnych, udział w festiwalach. Myślałem o szkole aktorskiej. Również doświadczenie zakochania i myśl o założeniu rodziny… To wszystko sprawiało, że jakoś widziałam moją przyszłość. Ale równocześnie, pośród tych wszystkich doświadczeń, miałem bardzo silny związek ze służbą przy ołtarzu jako ministrant, później lektor. Również bardzo piękne wspomnienia związane z obecnością w KSMie. Przyjaźnie, które wtedy się zaczęły do dziś trwają. A także świadectwo ofiarnej i odpowiedzialnej pracy księży oraz sióstr zakonnych sprawiało, że myśl o powołaniu coraz mocniej we mnie dojrzewała. Pierwszy raz pojawiła się chyba pod koniec szkoły podstawowej. Później jakoś „przygasła” aż w końcu z nową mocą pojawiła się pod koniec liceum…

            Pan wzywał mnie różnymi sposobami, przez różne wydarzenia. Wiele ich było. Pan Bóg ma niezwykłe poczucie humoru i jest wierny, „bo dary łaski i wezwanie Boże są nieodwołalne” (Rz 11,29). Dziś  mam świadomość tego, że mogłem odmówić Panu. Widzę, że mogłem pójść inną drogą. Jednak myśl ta wcale nie napawa mnie jakimś smutkiem i żalem, że nie wiadomo co straciłem. Faktem jest, że żeby pójść za Panem, trzeba coś zostawić. A ściślej mówiąc, trzeba zostawić wszystko, aby to On – Bóg – był wszystkim w moim życiu. To jest sekret szczęścia, to jest właśnie niebo – „aby Bóg był wszystkim we wszystkich” (1 Kor 15,28).

Życzenie

            Każdemu, kto poszukuje Boga w swoim życiu, mogę życzyć jednego – aby zaufać Bogu i dać się przez Niego prowadzić. Ktoś, kto w swoim życiu spotka Jezusa Chrystusa, nie może już żyć tak, jak żył, zanim Go spotkał. Sekret powołania to odwaga życia na serio, to podjęcie trudu i radości życia. Tego sobie życzmy, abyśmy w świecie, który woli tworzyć wirtualną rzeczywistość i zajmować się jedynie życiem innych, abyśmy mieli odwagę ŻYĆ pełnią ŻYCIA, czyli BOGIEM.