"Jesteś Bogiem"

Wybrałem się jakieś dwa tygodnie temu do kina na film „Jesteś Bogiem”. Młodym nie muszę wyjaśniać, o czym jest ten film. A dla osób niezorientowanych w temacie tylko krótko napiszę, że film opowiada o początkach legendarnej grupy hip-hopowej „Paktofonika” i jej trzech ojcach założycielach – Magik, Fokus i Rahim.

Jakie wrażenie po obejrzeniu filmu? Co do strony formalnej – jakość filmu jako filmu – to film wydaje mi się zrobiony na dobrym poziomie. Bardzo podobała mi się gra aktorska trójki głównych aktorów. Poza tym uważam za trafne symboliczne obrazy, które oddawały głębszy – to znaczy nie tylko biograficzny czy faktograficzny – zamysł reżysera filmu. Jedna z takich scen to moment, gdy Magik udał się do sklepu, aby skorzystać z toalety. Zagubił się w drodze powrotnej. Nie był w stanie w gąszczu korytarzy na zapleczu hipermarketu znaleźć drogi powrotnej. Reżyser ukazał to zdarzenie, prezentując „szklaną ścianę” monitorów, w ramach monitoringu sklepowego, na których to widać biegającego Magika, próbującego wydostać się z labiryntu korytarzy. Ta scena stała się dla mnie swoistym kluczem interpretacyjnym dla całego filmu.

O czym film „Jesteś Bogiem” opowiada? Teraz przechodzę od oceny formalnej do oceny treści. Film opowiada o labiryncie ludzkiego życia. A konkretnie o labiryncie życia młodych chłopaków, żyjących na jednym ze śląskich osiedli. Sam pochodzę z blokowiska, więc mógłbym powiedzieć, że film opowiada o moich kolegach. Ci goście żyją w szarej rzeczywistości. Bloki – nic się nie dzieje. Polska bieda. Brak perspektyw na życie. Marazm. Ale to co najmocniej poraża to bieda w ich rodzinach. Bieda duchowa – brak miłości, rodzice niemający czasu dla dzieci, dzieci nierozmawiające z rodzicami, ale jedynie „ocierające się” o nich przy wchodzeniu do swojego pokoju… Jeżeli rodzina jest słaba, to młodzi szukają gdzie indziej oparcia, zrozumienia, zaspokojenia – używki, imprezy, wolny seks… Rahim pewnego razu pyta Magika: „po co ty to wszystko robisz, jaki to ma sens?” Magik próbuje zbyć pytającego, ale ten nie daje za wygraną i Magik przyciśnięty do muru mówi: „nie wiem”. Labirynt. Dużo dróg, ścieżek. Ale bohaterowie, których widzimy na ekranie, sami nie wiedzą, gdzie i po co idą. Na pewno by odnieść sukces muzyczny. To widać. Hip-hop to jest ich pasja, to jest ich styl życia. Ale patrząc na Magika, mówiąc językiem psychologii, widziałem zdezintegrowaną osobowość. Jedno jej oblicze to Magik. Ktoś kto wspina się na szczyty hip-hopowej sceny i odnosi sukces – jest kimś, jest „bogiem”… Drugie oblicze to Piotr Łuszcz, młody mężczyzna, który nie radzi sobie w życiu osobistym – proste czynności go przerastają, nie umie budować relacji z żoną, dzieckiem, rodziną… W jego życiu panuje pustka… I tej pustki wcale nie wypełnia hip-hop. Wręcz przeciwnie. Magik opowiada o tym, że Piotr Łuszcz jest w labiryncie, w którym jest ciemno i trudno się odnaleźć…

Wychodząc z kina, miałem dwie myśli. Pierwsza, to nie mój świat. Ten, o którym tam opowiedziano. Nie żyję w labiryncie, w którym czuję się zamknięty, niekochany, zagubiony. Wręcz przeciwnie – moim światłem jest Jezus. I nawet, kiedy znajduję się w trudnej sytuacji to z Nim nie zginę, nie umrę. Z Nim nie muszę robić exitu przez okno (piszę to z całym szacunkiem dla tragicznej śmierci Piotra Łuszcza), bo Jego krzyż jest ratunkiem, wyjściem z moich życiowych labiryntów. Druga myśl, wstrząsnęło mną, że taką perspektywę na świat, życie mogą mieć młodzi ludzie. Młodzi, którzy przecież powinni być pełni nadziei, entuzjazmu, radości itp. A w filmie widziałem młodych-starych – poranionych przez życie, którzy już niejedno przeszli i wiedzą, że życie to „pościg za kasą, pozycją, dupami, gdzie ludzie rozminęli się z wartościami” (z piosenki „Rób co chcesz” Paktofoniki). Jeśli tak wygląda życie młodych to jako młody (ale nie chyba, tylko na pewno z innego świata) im współczuję i zapraszam by „spakować się” i „przeprowadzić” do świata Ewangelii, bo tam naprawdę jest życie!